Nobelprijs voor de Literatuur

Gisteren was de dag dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur werd toegekend. Vorig jaar schreef ik dat ik van mening was dat Dylans muziek niet in het hoekje literatuur of gedichten paste, dat het een geval apart is wat niet te vatten is in slechts een naam die eraan gegeven wordt. Ik ben nog steeds die mening aangedaan, maar toch ervaar ik dit als heugelijk nieuws. Want Dylan heeft hem zeer zeker verdient.

Gisteren, maar helemaal deze ochtend werd ik overspoeld met allerlei nieuwsberichten. Stuk voor stuk gingen ze over waarom Dylan de Nobelprijs verdiend zou hebben. Hoe hij wel degelijk hoogstaande literatuur op zijn naam heeft staan. De odyssee van Homerus was immers ook bedoeld om opgevoerd te worden als lied en Shakespeare is ook 'maar' toneel. Toch rees ook de vraag of we Dylans oeuvre wel als literatuur kunnen zien. Maar wat is literatuur nou eigenlijk? Het heeft geen zin om literatuur als iets heel exclusief te zien waaraan maar een paar schrijvers kunnen tippen. Literatuur is naar mijn mening juist bedoeld om openlijk toegankelijk en een dienst voor de samenleving te zijn. En dat Dylans teksten een dienst zijn aan de samenleving staat voor mij in ieder geval vast. Maar wat het hem bij mij vooral doet is de combinatie van muziek en tekst. Twee dingen die elkaar aanvullen en versterken en waarin je jezelf kunt verliezen.

Maar dat Dylan's teksten van een ongekend niveau zijn, staat buiten kijf. Dylan weet woorden aan elkaar te rijgen. Op een ongrijpbare, maar juist ook op een grijpbare manier. Want iedereen heeft wel een nummer van Dylan waarin hij zichzelf kan verliezen. Wat de werkelijke betekenis is weten we over het algemeen niet, maar misschien draait het er wel juist om dat iedereen een andere betekenis aan een nummer geeft. En daar draait het naar mijn mening om in de literatuur. Want of we nu een goed boek of een dichtbundel lezen of muziek luisteren, het gaat erom dat je jezelf erin kunt herkennen. Dat het verhaal gaat leven en voor een deel een biografie over jezelf zou kunnen zijn. Want wie voelt zichzelf nou nooit als een rollende steen of heeft nooit iemand meer lief dan wie of wat dan ook?

Zijn oeuvre bevat alles. Van liefdesliedjes tot protestliederen, van blues tot gospel, van ongrijpbaar tot buiten mate herkenbaar. En vaak komen al deze zaken weer samen in zijn nummers. Want hij bezingt in 'Love Sick' de liefde, maar laat hij ook zijn afkeer ervan kennen, zingt hij in 'Blind Willie Mctell' over de beste blueszanger die ooit geleefd heeft, maar weet hij te verwoorden hoe mensen zich hebben afgekeerd van God en schept hij in 'Man in the Long Black coat' een mysterieus, ongrijpbaar figuur, maar iedereen meent te weten wie dit figuur is.

Enfin. Na onder andere een Oscar, The Medal of Freedom en een plek in de Legion d'honneur, mag Dylan nu een Nobelprijs toevoegen aan zijn prijzenkast. Zou hij een prijzenkast hebben?

Dylan behoudt nog steeds zijn grote invloed in de wereld. Want nog steeds zijn zaken actueel waarover Dylan al in de jaren-60 schreef en nog steeds kunnen mensen een betekenis geven aan een ongrijpbaar gedicht wat Dylan verwoordt in zijn levenslied. Zijn levenslied dat gaat over alle zaken die het leven met zich meebrengt, maar met als twee hoofdzaken: de liefde en de zoektocht naar hetgeen boven het aardse verheven is; God.  

 






Reacties

  1. Hoi, misschien vind je dit ook interessant: een eerbetoon aan DYlan nu hij de Nobelprijs heeft gekregen: https://www.melkweg.nl/nl/agenda/dylan-vic-vd-reijt-10-12-2016//

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts