Chopin en jazz
Het is bijna twee weken geleden sinds het vorige bericht wat ik op dit blog publiceerde. Dat is veel te lang. Ik heb ondertussen nog wel het een en ander te melden over muziek.
Ik heb meerdere malen verteld dat ik niet zo heel veel met klassieke muziek heb. Van opera krijg ik jeuk en met een clavecimbel moet je al helemaal niet aankomen. Toch kan ik niet zeggen dat ik niets met klassieke muziek heb. Ik ben immers een groot jazzfan en wie van jazz houdt, moet ook in zekere zin van klassieke muziek houden. Jazz is immers naauw verwant aan de klassieke muziek, voor blues geldt hetzelfde. Jazz en blues zijn allebei een mengeling van de afrikaanse klanken gemixt met de westerse.
Klassieke piano muziek heb ik wel iets mee. Sinds een paar dagen ben ik bezig om de pianowerken van Chopin te beluisteren. Mijn vader heeft boven op zolder een cdbox staan met de verzamelde pianowerken van Chopin. Hoor ik iets van jazz er in terug? In eerste instantie niet, maar wie goed luistert zal vast een hoop weten te vinden. Het is erg mooi, ontroerend zelfs. Al mis ik af en toe dat randje wat jazz en blues zo mooi maakt. Het buigen van de noten. Een 'blue note' zoals dat zo mooi heet.
De meeste van jullie zullen wel weten dat er een nieuwe 'Bootleg Series' aan zit te komen. Opnames van Dylan tijdens de opnamensessie voor zijn drie iconische albums uit de jaren-60, 'Bringing it all Back Home', 'Highway 61 Revisited' en natuurlijk 'Blonde on Blonde'. Verder heb ik er niet zoveel over te melden. Voor meer informatie verwijs ik naar de blog van Tom Willems, zie hier.
Het nummer 'Blue in Green' van Miles Davis spookt de afgelopen dagen door mijn hoofd. Ik ben een paar dagen gelden begonnen met dit nummer op de piano te spelen. Althans de richtlijnen van de noten; dit is namelijk een nummer wat bedoeld is om op te improviseren. Een paar noten waar veel mee gedaan kan worden. Het nummer doet me ook denken aan de pianowerken van Chopin. Het nummer roept hetzelfde gevoel op, zou bijna klassiek genoemd kunnen worden. Maar kent toch net
dat randje. Ja, dat randje, het valt lastig uit te leggen. Ik twijfel er niet aan dat de jazzliefhebbers wel snappen wat ik bedoel. Als ik het nummer goed onder de knie heb zal ik een filmpje op dit blog plaatsen, later meer.
Enfin, dat is deel één van de inhaalslag.
Ik heb meerdere malen verteld dat ik niet zo heel veel met klassieke muziek heb. Van opera krijg ik jeuk en met een clavecimbel moet je al helemaal niet aankomen. Toch kan ik niet zeggen dat ik niets met klassieke muziek heb. Ik ben immers een groot jazzfan en wie van jazz houdt, moet ook in zekere zin van klassieke muziek houden. Jazz is immers naauw verwant aan de klassieke muziek, voor blues geldt hetzelfde. Jazz en blues zijn allebei een mengeling van de afrikaanse klanken gemixt met de westerse.
Klassieke piano muziek heb ik wel iets mee. Sinds een paar dagen ben ik bezig om de pianowerken van Chopin te beluisteren. Mijn vader heeft boven op zolder een cdbox staan met de verzamelde pianowerken van Chopin. Hoor ik iets van jazz er in terug? In eerste instantie niet, maar wie goed luistert zal vast een hoop weten te vinden. Het is erg mooi, ontroerend zelfs. Al mis ik af en toe dat randje wat jazz en blues zo mooi maakt. Het buigen van de noten. Een 'blue note' zoals dat zo mooi heet.
De meeste van jullie zullen wel weten dat er een nieuwe 'Bootleg Series' aan zit te komen. Opnames van Dylan tijdens de opnamensessie voor zijn drie iconische albums uit de jaren-60, 'Bringing it all Back Home', 'Highway 61 Revisited' en natuurlijk 'Blonde on Blonde'. Verder heb ik er niet zoveel over te melden. Voor meer informatie verwijs ik naar de blog van Tom Willems, zie hier.
Het nummer 'Blue in Green' van Miles Davis spookt de afgelopen dagen door mijn hoofd. Ik ben een paar dagen gelden begonnen met dit nummer op de piano te spelen. Althans de richtlijnen van de noten; dit is namelijk een nummer wat bedoeld is om op te improviseren. Een paar noten waar veel mee gedaan kan worden. Het nummer doet me ook denken aan de pianowerken van Chopin. Het nummer roept hetzelfde gevoel op, zou bijna klassiek genoemd kunnen worden. Maar kent toch net
dat randje. Ja, dat randje, het valt lastig uit te leggen. Ik twijfel er niet aan dat de jazzliefhebbers wel snappen wat ik bedoel. Als ik het nummer goed onder de knie heb zal ik een filmpje op dit blog plaatsen, later meer.
Enfin, dat is deel één van de inhaalslag.
Reacties
Een reactie posten