Terugkomen bij het vertrouwde

Meerdere keren heb ik op dit blog verteld hoe groot mijn liefde voor de jazzmuziek is. Jazzmuziek in de grote zin van het woord. Ik reken dit tot m'n favoriete genre in z'n totaliteit. Toch moet ik bekennen dat de jazzmuziek even in een lagere frequentie dan normaal bij mij op de draaitafel en in de cd-speler te vinden is. Ik ben echter van plan om in de komende dagen hier verandering in te brengen. Ik begin vandaag met een cd die ik vandaag van m'n vader gekregen heb. Een cd met Stan Getz als bandleider. Eén van de grotere namen als het aankomt op de combinatie van jazz en bossanova. Onder andere is er een gitaar te horen, wat redelijk uniek is in de jaren-60 bij de jazzmuziek. Een vernieuwend iemand dus. Om twee nummers te delen, de ballade 'Lady Day' en het fusion nummer 'Heart Place'.


 

Een ander album wat ik me heb voorgenomen om te draaien is 'A Love Supreme' van John Coltrane. 
Het punt bij dit album is dat het nogal een 'kabaal' is. Daarmee wil ik zeggen dat er een hoop geluid is te horen en dat is niet altijd prettig. Enfin, ik moet me er van mezelf toe zetten, maar dan wel morgen. Als ik wellicht wat uitgeruster ben.

Andere jazzmuziek waar ik behoefte aan heb is de muziek van Duke Ellington. En dan met name het nummer 'Caravan'. Daar moet ik me zeer binnenkort aan wagen. 

De komende dagen kom ik dus weer terug bij het vertrouwde. Toch kan ik in dat vertrouwde nieuwe dingen ontdekken. Zoals die cd van Stan Getz die ik aan het luisteren ben. Later misschien meer over de wonderschone jazzmuziek.

Reacties

Populaire posts