Een jazzy vrijdagavond

Vrijdagavond, tien over half zeven. Het album 'Kind of Blue' van Miles Davis staat op, ik schat ongeveer
twee weken na de laatste luistersessie van dit album. Dat is relatief gezien kort, sowieso draai ik dit album na aanschaf in vergelijking tot andere albums veel. Er is iets wat me pakt aan het album. Het zachte, schelle, bijna zangerige muzikaal geluid wat het album kenmerkt, verfijnd, zo zou je het het beste kunnen omschrijven. 'Sophisticated' zoals dat zo mooi in het Engels klinkt. Miles Davis was een genie in wat hij deed, en daar is dit album, wat maar een klein deel inneemt van zijn volledige oeuvre, een ultiem voorbeeld van. Wat Davis misschien het meest kenmerkt is vooruitgang, niet blijven hangen in wat geweest is. Zichzelf steeds opnieuw ontdekken, op een manier dat het het voorgaande werk met gemak evenaart, soms zelfs overtreft. John Coltrane speelt ook een aardige rol in dit album. Hij staat net onder Davis' plaats in het orkest. Een soort van tweede frontman. Maar Coltrane heeft zelf ook echt als bandleider gewerkt. Albums als 'Blue Train', 'A Love Supreme' en 'Giant Steps' bijvoorbeeld. En nu ik die titels noem krijg ik alweer zin om ze te luisteren.

We gaan verder met Jazz. Chet Baker, ook niet de minste naam in de jazzgeschiedenis. Het nummer 'Almost Blue' van zijn hand trok vandaag m'n aandacht. Bijna blauw, als je de titel naar het Nederlands vertaalt. Een vage, maar ook herkenbare titel. 'Feelin' Blue', een term die in de muziek veel gebruikt wordt. Het zitten met de blues van het leven. En Baker had bijna de blues in dit nummer. Het leven zat hem wellicht tegen, maar hij wilde niet opgeven. Zou dit een goeie interpretatie van dit nummer zijn? De emotie druipt af van de muziek, dat is één ding wat zeker is. Soms heb ik dat met een nummer, noem het een zwak. Een onverklaarbare reden waarom een nummer iets met me doet. Herkenbaarheid, misschien. Muziek is iets wat heel herkenbaar kan zijn. Kan beschrijven wat je voelt, hebt gevoeld, meemaakt en meegemaakt hebt. Dat kan de jazzmuziek ook hebben, een stuk herkenbaarheid.

Misschien heb je gemerkt dat ik weer in een jazzperiode zit, zoals een tijdje geleden. Ik heb een grote liefde voor dit genre met al haar subgenres gekregen. Voor 'bigband', 'bop'. Maar bovenal voor de 'cooljazz', heel herkenbaar klinkt dat subgenre. Jammer dat de jazz nog steeds het mindere bekend genre is bij de het grote publiek. Alleen echte liefhebbers kunnen vaak de waarde er nog van inschatten. En de rest weet niet wat ze missen. Helaas zal het voor velen een onontdekte wereld blijven. Nogmaals, jammer...             

Reacties

Populaire posts