De recensie van 'Shadows in the Night' door Tom Willems staat inmiddels op zijn weblog,
zie hier.
Een recensie waar ik me in kan vinden, veel recensies van de grotere kranten en nieuwswebsites zijn geschreven door mensen die niet echt veel met Dylan hebben. Tom en ik hebben dat wel en delen vaak dezelfde opvattingen over zijn muziek, al zit daar gelukkig ook nog een hoop verschil tussen. Mijn recensie heb ik gisteren meteen geschreven na de eerste luistersessie. Dat heb ik bewust gedaan, het ging me om het gevoel wat ik kreeg toen de naald voor het eerst op het nieuwe vinyl viel. Maar nu draai ik 'Shadows in the Night' voor de derde keer, tweede keer op elpee. Het begint zo langzamerhand op me in te werken. Met Dylan weet je het nooit, het kan een lange tijd duren voordat een album in m'n systeem komt, soms een aantal luistersessies en soms gelijk na de eerste keer luisteren. Bij deze plaat weet ik het nog niet, het is en blijft een geweldig album, maar het voelt al compleet anders sinds die bewuste eerste luistersessie. Tom schreef:
'Het kost tijd, het kost meerdere malen luisteren voor die aangename rammel zich op Shadows In The Night laat ontdekken. Shadows In The Night is een album waarvan de schoonheid zich pas bij de vierde of vijfde keer luisteren openbaart. De luisteraar moet volhouden om uiteindelijk beloond te worden met een direct op het gevoel werkend album.' Misschien is dit ook wel zo, misschien had ik even moeten wachten totdat de plaat op me ingewerkt was voordat ik m'n recensie geschreven had. Totdat de plaat me definitief raakte. Toch ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb; de eerste luistersessie is uniek, heeft iets speciaals en dat draagt geen enkele luistersessie weer met zich mee. Het is wel zeker dat 'Shadows in the Night' uniek is in Dylans oeuvre. Zo speelt hij geen enkel instrument zelf, iets wat hij nog nooit eerder heeft gedaan op een studioplaat. Zijn stem is het enige instrument wat hij gebruikt, misschien is dit ook wel het beste wat hij kon doen. Zijn stem heeft een mystiek randje, altijd al gehad. En dat mystieke randje is juist wat me nu zo ontzettend heeft geraakt.
De vierde luistersessie is aangebroken, derde keer op elpee. Het emotionerende 'I'm A Fool To Want You' begint. Een nummer over vergeten liefde en liefdesverdriet. Een nummer wat past bij het wel zelfgeschreven 'Forgetful Heart'. 'Together Through Life', het album waar dit nummer opstaat, is een prachtig album, maar ik durf nu al te zeggen dat 'Shadows in the Night' me meer raakt.
Na een korte tussenpauze zet ik kant twee op. Het betoverende effect treedt weer in. In verscheidende recensies is gezegd dat Dylan zingt zoals nooit te voren, dat klopt. Maar ook dat hij voor het eerst mooi zingt. Dat klopt voor geen ene meter; Dylan heeft altijd mooi kunnen zingen. Zingen vangt zich niet alleen maar in toon kunnen houden en een heldere en mooie klank voortbrengen. Het gaat veel verder dan dat, het gaat om gevoel weten over te brengen en met je stem mensen te weten raken. Dit doet Dylan al sinds begin jareb-60. Hoe kun je dan zeggen dat Dylan niet mooi kan zingen als miljoenen mensen door zijn stem geraakt worden? Al meer dan 50 jaar lang, meer dan een halve eeuw. Maar dat Dylan zingt als nooit te voren is meer dan waar. Hij zingt niet op zijn Dylaneske manier, hij houdt vast aan de melodielijn en brengteen heldere klank voort. Anders, maar niet meer of minder mooi dan wat hij voorheen gezongen heeft,
Eigenlijk kun je dit deel van 'Gedachten over Dylan' zien als een tweede recensie van 'Shadows in the Night. Een recensie nadat de plaat voor een klein deel op me heeft ingewerkt. Het inwerkingsproces zal nog wel even duren, maar ik weet al wel zeker dat het één van Dylans beste platen van de afgelopen jaren is. Hij is zeker het puurst, wat ik al in het vorige bericht heb aangegeven. Enfin, de vierde luistersessie zit er alweer op. Ik zeg het nog maar een keer, 'Shadows in the Night is uniek. Niet alleen in Dylans oeuvre, maar ook in de muziek.
Reacties
Een reactie posten