Gedachten over Dylan #25: 'Empire Burlesque', wat moet ik ervan zeggen

Medeblogger Tom Willems plaatste eergisteren op zijn weblog een bericht over 'Empire Burlesque'. Hij zie: 'Empire Burlesque is niet een album waar menig Dylan-liefhebber vol trots naar wijst'. Daar moet ik me volledig bij aansluiten, maar ik ken geen één Dylan-album waar geen positieve kant aan zit. Bij dit album is dat zonder twijfel 'Dark Eyes', maar wat over bijvoorbeeld 'Tight Connection' en 'Trust Yourself'. Ik ben van mening dat veel van de nummers heel veel potentie hadden, maar door slechte productie of juist te veel productie niet hun volledige potentie hebben waargemaakt. Zo staat bijvoorbeeld op, één van mijn favoriete bootlegs, 'The Genuine Supper Club' een geweldige opname van 'Tight Connection'. Een versie die compleet verschilt van de albumversie en, in mijn oren, erg goed klinkt. Uit dit feitje blijkt dat Dylan geen afscheid genomen heeft van dit nummer en wellicht ook niet van de rest van het album. In de 'Album voor album' over dit album schreef ik: 'Ik luister naar het  album wat zo mooi had kunnen zijn. Mooie teksten, een prachtige stem en weer vrijheid om over andere dingen te schrijven. Maar door het disco-pop sausje wat eroverheen zit slaat Dylan de plank volledig mis. Stuk voor stuk zijn de nummers pareltjes als ze live worden gespeeld, maar hier komen ze niet goed tot hun recht'. Ik gaf dit album toen een 4, iets wat ik nu niet meer zou doen. Wellicht een magere 6 door de potentie van de nummers. Ik denk zelf dat Dylan tevreden is over de tekst en muziek van dit album, maar of Dylan ook tevreden met het album is? Wie luistert naar 'Infidels' merkt dat de 'commerciële kant' z'n intrede aan het doen is. Niet op de manier als op 'Empire Burlesque' dat het een ergernis wordt, maar wel duidelijk merkbaar. Zo is 'Infidels' veel meer gericht op de politieke kant dan op religie. Ik denk dat Dylan ook last had van het welbekende 'writers-block'. Veel artiesten en schrijvers hebben hier last van, en je moet nagaan dat Dylan een nieuwe periode inging. Hij liet het christendom voor een groot deel, althans de duidelijke vorm hiervan in zijn teksten achter en wilde weer terug of verder naar meer vrijheid om te schrijven over andere dingen buiten het geloof. Op zich zou dit iets goed kunnen zijn, maar het is wel een grote overgang. Een overgang die kan leiden tot een 'writers-block'.  Dylan zou wellicht niet meer hebben kunnen schrijven met enorm veel diepgang. Toch is er hoop, zo heeft 'Dark Eyes' gelukkig de tekst en vorm van een echt Dylan-lied. En 'Trust Yourself' heeft een sterke, maar ook deprimerende boodschap. Zo iets van, als je iemand buiten jezelf vertrouwt kun je alleen maar teleurgesteld worden, dus vertrouw alleen jezelf. Ik denk eerlijk gezegd dat Dylan dit nummer niet te letterlijk heeft geschreven, maar sommige mensen kun je echt niet vertrouwen. Eigenlijk durf ik best te luisteren naar 'Empire Burlesque', misschien komt dat alleen maar omdat Dylans naam eraan verbonden is. Ik durf zelfs te zeggen dat 'Empire Burlesque' erg goed in het tijdsbeeld past. Jaren-80 klinkt ie anders wel.

Als ik er zo weer eens over nadenk is het album 'Empire Burelesque' misschien niet zo heel erg slecht. Het is overgeproduceerd, dat wel. Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als Dylan met dit album al met Daniel Lanois in zee zou zijn gegaan. Er zou dan iets compleet anders uit zijn gekomen, dat denk ik. Iets wat wel de ware potentie van de nummers had benut. Iets als 'Oh Mercy' of zelfs 'Time Out of Mind'. Iets waar ik wel met trots naar zou kunnen wijzen.