Op de draaitafel #21: Stage Fright - The Band

Als je tegen mij The Band zegt zeg ik 'Music From Big Pink'. Ik had ook verwacht dat dit het eerste
album zou zijn wat ik van deze Canadese gasten zou bespreken. Dit zal vast ooit nog wel het geval worden, maar er is iets aan dit album wat me vandaag erg aansprak en nog meer verwonderde.

The Band is voor mij altijd een speciale groep geweest. Dat komt natuurlijk door het de nauwe samenwerking met meneer Dylan. Toch is dit niet het enigste, want hun eigen werk spreekt me ook al een aardig tijdje aan. Dit album is dan ook een typisch The Band album, maar toch is er iets nieuws te bespeuren. Velen zeggen dat er meer een rockinvloed te horen is. Hier ben ik het deels mee eens, maar echt rock kun je dat vernieuwende geluid ook niet noemen. Er is niet echt een genre te plakken op dit album. Het is geen Country, Rock en al helemaal geen Folk. Het experimentele geluid aan dit album is nou precies hetgeen wat me vandaag verwonderde. Tussen dit album en 'Music From Big Pink' zit een wereld van verschil. Over het algemeen heb ik er totaal geen problemen mee als een artiest of groep zich vernieuwd. Kijk maar naar Dylan. Maar zo door de aantal jaren heen dat 'Music From Big Pink en hun tweede album 'The Band' in de kast staan ben ik vertrouwd geworden met dat soort muziek. Ik moet als het ware even de knop reset in drukken en met een frisse blik en gehoor naar dit album kijken en luisteren. Dat probeer ik te doen, maar het lukt me niet. Toch vind ik dit album wel erg goed, gek hé. Muziek werkt op een onnavolgbare manier. Het zal dan ook nog wel even duren totdat dit album echt tot me doorgedrongen is. En tot die tijd heb ik altijd 'Music From Big Pink' nog.

Cijfer: Een cijfer is moeilijk te geven aan een album waar ik nog niet echt een mening over heb, maar tot nu toe is wat ik gehoord heb erg goed, dus zeker een 8