Bob Dylan album voor album #7: Blonde on Blonde
Algemene informatie:
Releasedatum: waarschijnlijk 16 mei 1966
Opnamedata: 5 oktober, 30 november 1965, 25 januari, 14-17 februari, 8-10 maart 1965
Duur: 72:57
Producer: Bob Johnston
Een van de eerste dubbelalbums, laatste elektrische van de jaren-60, door veel gezien als zijn beste.
Een dun nasaal stemgeluid, geweldige muzikanten. Dit zijn maar een paar voorbeelden hoe je 'Blonde on Blonde' kunt definiëren. Je kunt het bijna niet in woorden samenvatten, het is te diepgaand, bevat teveel laagjes. Het bevat een goede mix tussen rock en ballads. Dit album zou je eigenlijk alleen al op vinyl moeten hebben om het geweldige artwork te kunnen te bewonderen.Op internet zie je vaak 'sleeve-faces' van dit album voorbij komen, de hoes intrigeert me altijd, wat was hij aan het denken, waar keek hij naar? De liedjes zijn allemaal één voor één Dylanklassiekers, geen één nummer is beter dan het andere, ze zijn allemaal even geniaal en een streling voor het oor. Wat het leuke van 'Greatest Hits' is dat je nummers, zoals die van 'Blonde on Blonde', opnieuw leert kennen, uit zijn verband gerukt en in een andere volgorde gestopt. Bij mij zit ie in mijn genen verweven, ik ben vertrouwd met de muziek geworden, iedere klank is bekend, maar toch klinkt ie nog steeds fris en verveeld me nooit. De opvolger van dit album is weer totaal anders en er zit maar een jaar tijd tussen, dit bewijst hoe veelzijdig Dylan is.
Ik zou me een maand zonder 'Blonde on Blonde' niet voor kunnen stellen. Luisteren!
Cijfer: 10
Releasedatum: waarschijnlijk 16 mei 1966
Duur: 72:57
Producer: Bob Johnston
Een van de eerste dubbelalbums, laatste elektrische van de jaren-60, door veel gezien als zijn beste.
Een dun nasaal stemgeluid, geweldige muzikanten. Dit zijn maar een paar voorbeelden hoe je 'Blonde on Blonde' kunt definiëren. Je kunt het bijna niet in woorden samenvatten, het is te diepgaand, bevat teveel laagjes. Het bevat een goede mix tussen rock en ballads. Dit album zou je eigenlijk alleen al op vinyl moeten hebben om het geweldige artwork te kunnen te bewonderen.Op internet zie je vaak 'sleeve-faces' van dit album voorbij komen, de hoes intrigeert me altijd, wat was hij aan het denken, waar keek hij naar? De liedjes zijn allemaal één voor één Dylanklassiekers, geen één nummer is beter dan het andere, ze zijn allemaal even geniaal en een streling voor het oor. Wat het leuke van 'Greatest Hits' is dat je nummers, zoals die van 'Blonde on Blonde', opnieuw leert kennen, uit zijn verband gerukt en in een andere volgorde gestopt. Bij mij zit ie in mijn genen verweven, ik ben vertrouwd met de muziek geworden, iedere klank is bekend, maar toch klinkt ie nog steeds fris en verveeld me nooit. De opvolger van dit album is weer totaal anders en er zit maar een jaar tijd tussen, dit bewijst hoe veelzijdig Dylan is.
Ik zou me een maand zonder 'Blonde on Blonde' niet voor kunnen stellen. Luisteren!
Cijfer: 10
ik zou Nashville Skyline toch echt ook elektrisch noemen, de Rock'n Roll invloeden op die swingende country plaat zijn onderbelicht gebleven, en ik zie hem zelfs als een klein zusje van Blonde on Blonde, zonder de diepgang en textuel;e rijkdom, maar wel uit de zelfde roots muzikaal gezien: die van de vroege rock en country... maar Blonde on Blonde is wel van een 'andere' wereld ja
BeantwoordenVerwijderenh. a.
Je hebt inderdaad wel gelijk, maar het is maar net hoe je het ziet.
VerwijderenIn mijn ogen, heeft 'NS' niet het band gevoel van 'BB', maar goed elektrische country is ook elektrische muziek.
Ik vind het nog steeds jammer dat 'NS 'zo kort duurt.